Kategorien
Auf einen Schnack

De Kastang-Boom

He is noch en bannig lüttje Ries un stickt in de weke Eer. Aver he is nich alleen, he steiht in en Reeg mit vele annere Boomkinner , un bito sünd noch mehr Regen mit Bööm, so wiet as dat Oog kieken kann.

„Wo bün ik hier?“ fraagt he, un sien Navers antert: „Du wasst in en Boomschool op!“

Minschenkinner lehrt in de School Lesen, Schrieven , Reken un veel annere sinnvulle Saken. Bööm hebbt dat nich nödig. Se lehrt de Ümgang mit de Natur, se lehrt to wassen un dat Water un Sünnschien heel wichtig sünd. Se lehrt de Ünnerscheed twischen Fröhjohr, Sommer, Harvst un Wintertiet, dat se de Bläder verleert un niege wassen. All dat verklort de grötteren Bööm de lüttje Pööks.

Aver as dat so is: ewig kann keen Levwesen in de School blieven. Un so spekeleert denn ok all de lüttjen Boomkinner, wat denn mal ut jem warrn schall un wann dat woll sowiet is. De annere klene Bööm bewunnert de Kastang un ment: „Ut di ward mol wat Feinet. So graad wassen, en wunnerschöönet gröönet Bläderdack – du warrst mal de Stolt in en Park or grote Goorn sien.“

Un denn duert dat ok nich lang, kamt doch twee Goorners mit Schüffeln un Aschers un buddeln se ut. Nu heet dat – so’n lütt beten trurig – Afscheed nehmen vun de anner Böömkinner. De Goorner packt de Wötteln in Säck un fohren se mit en Auto weg in en feine Goorn mit en staatsche Villa. Wat kann de lüttje Kastang schon bi de Fohrt un nu eerst in de Goorn allens sehen – se harr ja mehrst blots mit de annere Bööm to doon hatt! Dat de Welt so groot is, hett se sik gornich vörstellt!

De Goorners graavt en Lock, sett de Kastang rin, doot Eer un veel Water rop – wat se schon vermisst harr – und bindt se mit en Band an en Pahl fast. De Boom kiekt sik üm un em gefallt de niege Heimat. He is nich alleen, vele Bööm staht in de Goorn, de mehrst beter as Park nömt warrn kann. Do sünd Bööm, de woll al mehr as hunnert Johren old sünd. All weren se fründlich un heet de lüttje Kastang willkamen. Un se föhl sik wohl, eerst recht, as Goorners en schöne Bank vör se henstellt.

In dat Huus levt en Familie mit twee Kinner, een Deern un een Jung. Beide sünd noch lütt  un jümmers wenn dat Weder goot is, spelen se buten in de Goorn. Un so männichmal hebbt se ok Frünnen dorbi. De Kastang freu sik över’t Lachen un Juchhei vun de glückiche Kinner un denkt so bi sik, wo schöön dat weer, wenn se ok mitspelen kunnt! Wenn de Kinner sik mal verpuusten möten, sett se sik op de Bank, snackt veel un drinkt wat gegen de Döst. „Schaad is nur“, denkt de Boom, „dat ik mi nich mit de Kinner ünnerholen kann!“

De Boom wasst un warrt grötter un grötter, en staatsche Kastang. He is de ganze Stolt vun de Familie un de Goorn. In’t Fröhjohr warrt em op eenmol so’n beten afsünnerlich. Do kummt wat, wat he in de Boomschool nich lehrt harr! Un kiek – mit eens wassen wunnerschöne witte Blöten ut siene Äst! 

„Nee, wat sühst du goot ut!“ seggt de anner Bööm. Un de Kastang is stolt!

De Sommer is so heet, dat de Lüüd mehrst gor nich ut dat Huus kamt. Uns Kastang kann nich sweten, aver Döst hett se egalweg. Se kriggt von de Goorners rieklich Water, so as all de annere Planten un Blomen, de Bööm un de Rasen. Ehr grodet Bläderdack spennt Schadden,  so dat de Lüüd sik op de Bank wohlföhlen köönt. De Kastang gefallt dat, se luustert to dat, wat so allens vertellt warrt un kriggt en ganzen Barg to weten vun de Welt un vun anner Lüüd.

As denn de Blöten welken, is de Boom toeerst en beten trurig! De ganze Pracht geiht fleuten! Aver dat duert nich lang un de Boom freut sik över sien Schoten, so lüttje stachelige Kugeln. De wasst un warrt grötter un grötter. So wat hett de Kastang in de Boomscholl ok nich belevt, aver se weet, dat se nu to de Erwassenen hört.

Is dat en Freud, as de stickeligen Bäll vun de Boom rünnerfallt ! De Kinner sind rein ut de Tüüt un sammeln de Frücht in Körv.

„Wat makt ji mit de Kastanjen?“ fraagt en Fru an Tuun vun de Straat.

„Wi brukt en poor to’n Spelen un Basteln“, seggt de Kinner, „aver de mehrste bringt wi to’n Förster. Dat kriggt denn de Rehn un Hirschen in Winter as Foder.“

Wat is de Kastang-Boom glücklich, dat he mit sien Frücht annere ’ne Freud maken kann! Un he schüddel sien Äst, damit noch veel mehr rünnerfallen köönt!

De Kinner warrt öller, veel mit Spelen is do nich mehr. Aver dat Leven geiht wieder! An en Dag geiht de Jung mit en frömd Deern Hand in Hand dörch de Goorn, se sett sik op de Bank und de Kastang kunnt meist root warrn, as se so veel leef Wöör hört. Se weet genau Bescheed: de Jung hett sien Leefste funnen! Un denn duert dat ok nich lang, do kümmt de Deern mit en Jung an, de de Kastang ok noch nie sehn hett! Beide sett sik op de Bank, smusen un suustern sik söte Wöör to – ok de Deern hett ehr’n Leefsten funnen! So veel Leef is op de Welt, denkt uns Kastang.

Oh, wat freut se sik, dat se so an dat Leven deelnehmen kann! Of woll de anneren Boomkinner ut de Boomschool dat ok so schöön geiht? Wo se woll afblieven sünd?

Man, nix in’t Leven duert ewig. An en Dag in de hitte Sommer gifft dat en gresige Unwedder! De Luft is swatt, as wenn de Nacht al daagsöver kamen schall. Dat weiht so bannig, as de Boom dat noch nich belevt hett! De Storm böögt de Kastang und ehr Äst, dat sogor en afbrickt! Un bi dat Gewidder kaamt Blitze vun Heven – een na de anner! Een vun disse dulle Blitze sleit de Boom in Gruus un Muus un sett em in Brand! Do is nixnich to hölpen or redden – de Boom starvt.

Is dat nu dat Enn vun de Geschicht? Ne, ne! As de Kinner dunn all de Frücht opsammelt harrn, hebbt se een översehen. De hett sik in de Eer ingraavt un dat duert gor nich lang, do krüppt en niege Ries, en lüttjen Aflegger vun de Kastang ut de Eer.

Dat is ehr Kind un de Natur sorgt so dorför, dat de Kastangfamilie in de schööne Park vör de schööne Villa fürder leven kann. Un villicht spelen in de Tokunft ok wedder Kinner in de Goorn un de lütte Kastang freut sik so as ehr Mudder!

Manfred A. Sahm

Kategorien
Auf einen Schnack

„Putzbüdel“

Letzt keek ik mi vun buten een vun düsse nie’en Frisörsalons an un ik mutt seggen, dat keem mi mehr as ´n Mischung vun’n Ruumschipp un ´n Oort Werbeagentur vör. Eerstmol de Sessel, Stöhl kannst dat jo nich mehr nömen: Groot, scharpkantig un gries-silver, seht de ut. As harr een se ut ´n Block Maandfelsen rutfrääst. Dor freert di al de Moors, wenn du di noch nich maal op daalsett hest. Musst di lange Ünnerbüxen antrecken, ehrdat du na’n Putzbüdel geihst.

De Spegel sünd hooch as’n utwussen Minschen: Liekers se di jo blots de Hoor snieden doot, kannst du di sülvst vun baven bit nerrn över den ganzen Liev kieken. Na, jo, so’n Hoorsnitt mutt jo ok op en Oort „ganzheitlich“ ween un an’t Enn ok to de Fööt passen. Dat lücht in. Un op den Disch liggt ok nich mehr de schönen Mappen vun’n Lesering, de een leev wonnen hett över de Johrteihnten, so as „Herz im Spiegel“. Köffst di jo vör to Huus nich sülvst. Aver nieschierig büst du jo doch mal, wat de „Vons“ so vörhebbt. Nee, dor gifft dat nu „Architektur Heute“ oder „Der Koikarpfenteich“. „Jo“, seggt mien Naver, „överspöönschen Kraam un veel to düer. Wat een aver seggen mutt: Siet dat dat düssen nie’en Slag Putzbüdels geven deit, hebbt wi tominnst nich mehr all desülvige Frisur.

Thorsten Börnsen

Kategorien
Auf einen Schnack

Froonslüüd

Also, ick laat mi ja nich geern wat vun Froonslüüd seggen. Nu mark ik aver , dat , wo ik ok bün, jümmers Froonslüüd üm mi rüm sünd . Dorbi mag ik ja eegentlich geern Froonslüüd üm mi hebben, doch mennigmal warrt mi dat toveel. De eene heet Cortana, de annere heet Siri un de drütte heet Alexa. In mien Auto snackt ok `n Frunsminsch mit mi. Un in uns Köök… dat laat wi erstmal.

Af un an bestell ik mi ja wat bi Amazon. Op mien PC krieg ik ja denn bescheed, wann de Sendung bi mi ankümmt. Nu kann ik ok Alexa fragen: „Alexa, wann kümmt miene Sendung?“ (Dat versteiht se sogor op Platt). De antert mi denn nipp un nau: „Die Sendung, die am Dienstag aufgegebenen wurde, kommt Montag an“. Un dat stimmt denn ok noch.

Wenn ik een Ort op uns Welt söken do, denn kann ik  mien I-fon fragen: „He (Dat mutt man so utspreeken: „häi“ ) Siri, wo liegt Aserbeidschan?“

„Gefunden. Hier ist Aserbeidschan“. Un schwupps heff ik de Landkort op mien Display.

Noch verrückter warrt dat, wenn in`t Radio een Leed speelt warrt, dat ik nich kennen do, denn frag lk: „He Siri, was für ein Lied ist das?“

„Lass mich hören…, das ist die Ouvertüre zu Lohengrin“ kümmt denn de Stimm vun „Fro Siri“.

Op den Bildschirm vun mien Laptop is an den ünnersten Rand een Ring afbildt, wenn ik dor op klick, denn kann ik mit Cortana snacken.

Ik fraag ehr: „Wie weit ist es von Hamburg nach Lübeck?“.

„Hier sind einige Informationen“, seggt se denn. Schwupps zeigt se mi denn eene Landkort, wo de Streck intekend is un ok wie lang ik mit `n Auto fohrn mutt.

Wenn ik in mien Auto sitt un dat Navi anmok, denn seggt mi ok wedder een Froonsstimm: „Abbiegen in den Tubben“.

Se schimpt nich, wenn ik dat nich maken do, man de nächste Gelegenheit nimmt se wedder wohr üm mi tos eggen: „Abbiegen in den Sandweg“. Ok wenn ik ehr segg: „Klei mi an `n M…“, is se mi nich böös uns seggt dorto nix. Dat kann ik bi uns in de Köök nich seggen.

Gröten Heinrich Querfurt

Kategorien
Auf einen Schnack

Multitaskingfähige Wischer

Vör en poor Daag muss ik na Hamborg rin.

Du meenst, dat dat doch veele Lüüd mööt? Ja, dor hest du ja recht. Aber nich all lüüd fohrt mit Bus un Bahn dorhen. Ik jedenfalls nehm jümmers mien Auto un park denn in irgendeen Parkhus för veel Geld.

Ik heff dacht: „Eegentlich , Heinerich, kannst du ja ok mit Bus un Bahn na de Stadthusbrüch fohrn. Dat  is villicht gauer un sekerer. Denn morgens  Klock negen  fohrt bannig veel Lüüd to Arbeit mit`n Auto. Dor kümmst du in`n Stau un denn büst du to laat un die Termin is futsch“.

Also heff ik mi ut mien Computer  de Tieden för Bus un Bahn rutsöcht un ok utdruckt.De Technik is ja so wat vun perfekt, dat is de reine Freid. Klock 7,48 fohrt de Bus vun`n Sandweg af. Dat hett al mal klappt. Weer ganz schön vull de Bus.

Veele Lüüd keeken jümmers na ünnen. Ik denk: wat is denn dor ünnen los? Liggt dor wat? Nee, de keeken nich op`n Footbodden, nee, de keeken op ehr smartphone un wischen un tippen dor jümmers op rüm. Af un an güng denn en Grienen över ehr Gesicht. Se harrn wedder `ne SMS kregen. Annere hebbt denn in ehr e-book  leest. Dat is ja ok in Ornung un `ne feine Saak.

In Bardörp bün ik denn in de S-Bahn ümstegen.

In mien Eck seeten 8 Lüüd tohoop. De hebbt noch gornich ganz seeten, dor grabbeln söss Lüüd al in ehr Jackentasch. Un wat holen se dor rut? Richtig! Handy oorer smartphone. Nee se wulln nich telefoneern. Se wulln „ Simsen“.  Wohrschienlich schreben se na hus: „Sitze gerade in der S-Bahn nach Hamburg. Tschüss bis heute Abend“. De Deern neben mi speel op ehr handy  „SUDOKU“.

 Dat se jümmers de richtigen Tasten drapen deit faszineert mi.

Mi gegeböber sitt eener de stickt sik nu ok noch Ohrstöpsel in de Ohrn un hört nebenbi ok noch Musik bi dat „Simsen“. Man, dat is richtig Multitasking wat de maakt.

Ik mutt ja seggen: Hier is ene Roh in`t Afdeel. Herrlich! Keener raschelt mit de Zeitung, keener nimmt de Arms hoch üm de Zeitung ümtoklappen. Herrlich!

Wunnert hett mi, dat jedeen an den richtigen Bohnhoff utstegen is.

Ob ener markt hett, dat dor in de Eck ´n hübsche junge Deern seeten hett, de keen smartphone in de Hand harr? Ik glööv nich. Abers ik heff de sehn.

„Honi soit qui mal y pense“. Richtig, dat is keen Plattdüütsch, man dat passt.

Heinrich Querfurt