Letzt keek ik mi vun buten een vun düsse nie’en Frisörsalons an un ik mutt seggen, dat keem mi mehr as ´n Mischung vun’n Ruumschipp un ´n Oort Werbeagentur vör. Eerstmol de Sessel, Stöhl kannst dat jo nich mehr nömen: Groot, scharpkantig un gries-silver, seht de ut. As harr een se ut ´n Block Maandfelsen rutfrääst. Dor freert di al de Moors, wenn du di noch nich maal op daalsett hest. Musst di lange Ünnerbüxen antrecken, ehrdat du na’n Putzbüdel geihst.
De Spegel sünd hooch as’n utwussen Minschen: Liekers se di jo blots de Hoor snieden doot, kannst du di sülvst vun baven bit nerrn över den ganzen Liev kieken. Na, jo, so’n Hoorsnitt mutt jo ok op en Oort „ganzheitlich“ ween un an’t Enn ok to de Fööt passen. Dat lücht in. Un op den Disch liggt ok nich mehr de schönen Mappen vun’n Lesering, de een leev wonnen hett över de Johrteihnten, so as „Herz im Spiegel“. Köffst di jo vör to Huus nich sülvst. Aver nieschierig büst du jo doch mal, wat de „Vons“ so vörhebbt. Nee, dor gifft dat nu „Architektur Heute“ oder „Der Koikarpfenteich“. „Jo“, seggt mien Naver, „överspöönschen Kraam un veel to düer. Wat een aver seggen mutt: Siet dat dat düssen nie’en Slag Putzbüdels geven deit, hebbt wi tominnst nich mehr all desülvige Frisur.
Thorsten Börnsen