He is noch en bannig lüttje Ries un stickt in de weke Eer. Aver he is nich alleen, he steiht in en Reeg mit vele annere Boomkinner , un bito sünd noch mehr Regen mit Bööm, so wiet as dat Oog kieken kann.
„Wo bün ik hier?“ fraagt he, un sien Navers antert: „Du wasst in en Boomschool op!“
Minschenkinner lehrt in de School Lesen, Schrieven , Reken un veel annere sinnvulle Saken. Bööm hebbt dat nich nödig. Se lehrt de Ümgang mit de Natur, se lehrt to wassen un dat Water un Sünnschien heel wichtig sünd. Se lehrt de Ünnerscheed twischen Fröhjohr, Sommer, Harvst un Wintertiet, dat se de Bläder verleert un niege wassen. All dat verklort de grötteren Bööm de lüttje Pööks.
Aver as dat so is: ewig kann keen Levwesen in de School blieven. Un so spekeleert denn ok all de lüttjen Boomkinner, wat denn mal ut jem warrn schall un wann dat woll sowiet is. De annere klene Bööm bewunnert de Kastang un ment: „Ut di ward mol wat Feinet. So graad wassen, en wunnerschöönet gröönet Bläderdack – du warrst mal de Stolt in en Park or grote Goorn sien.“
Un denn duert dat ok nich lang, kamt doch twee Goorners mit Schüffeln un Aschers un buddeln se ut. Nu heet dat – so’n lütt beten trurig – Afscheed nehmen vun de anner Böömkinner. De Goorner packt de Wötteln in Säck un fohren se mit en Auto weg in en feine Goorn mit en staatsche Villa. Wat kann de lüttje Kastang schon bi de Fohrt un nu eerst in de Goorn allens sehen – se harr ja mehrst blots mit de annere Bööm to doon hatt! Dat de Welt so groot is, hett se sik gornich vörstellt!
De Goorners graavt en Lock, sett de Kastang rin, doot Eer un veel Water rop – wat se schon vermisst harr – und bindt se mit en Band an en Pahl fast. De Boom kiekt sik üm un em gefallt de niege Heimat. He is nich alleen, vele Bööm staht in de Goorn, de mehrst beter as Park nömt warrn kann. Do sünd Bööm, de woll al mehr as hunnert Johren old sünd. All weren se fründlich un heet de lüttje Kastang willkamen. Un se föhl sik wohl, eerst recht, as Goorners en schöne Bank vör se henstellt.
In dat Huus levt en Familie mit twee Kinner, een Deern un een Jung. Beide sünd noch lütt un jümmers wenn dat Weder goot is, spelen se buten in de Goorn. Un so männichmal hebbt se ok Frünnen dorbi. De Kastang freu sik över’t Lachen un Juchhei vun de glückiche Kinner un denkt so bi sik, wo schöön dat weer, wenn se ok mitspelen kunnt! Wenn de Kinner sik mal verpuusten möten, sett se sik op de Bank, snackt veel un drinkt wat gegen de Döst. „Schaad is nur“, denkt de Boom, „dat ik mi nich mit de Kinner ünnerholen kann!“
De Boom wasst un warrt grötter un grötter, en staatsche Kastang. He is de ganze Stolt vun de Familie un de Goorn. In’t Fröhjohr warrt em op eenmol so’n beten afsünnerlich. Do kummt wat, wat he in de Boomschool nich lehrt harr! Un kiek – mit eens wassen wunnerschöne witte Blöten ut siene Äst!
„Nee, wat sühst du goot ut!“ seggt de anner Bööm. Un de Kastang is stolt!
De Sommer is so heet, dat de Lüüd mehrst gor nich ut dat Huus kamt. Uns Kastang kann nich sweten, aver Döst hett se egalweg. Se kriggt von de Goorners rieklich Water, so as all de annere Planten un Blomen, de Bööm un de Rasen. Ehr grodet Bläderdack spennt Schadden, so dat de Lüüd sik op de Bank wohlföhlen köönt. De Kastang gefallt dat, se luustert to dat, wat so allens vertellt warrt un kriggt en ganzen Barg to weten vun de Welt un vun anner Lüüd.
As denn de Blöten welken, is de Boom toeerst en beten trurig! De ganze Pracht geiht fleuten! Aver dat duert nich lang un de Boom freut sik över sien Schoten, so lüttje stachelige Kugeln. De wasst un warrt grötter un grötter. So wat hett de Kastang in de Boomscholl ok nich belevt, aver se weet, dat se nu to de Erwassenen hört.
Is dat en Freud, as de stickeligen Bäll vun de Boom rünnerfallt ! De Kinner sind rein ut de Tüüt un sammeln de Frücht in Körv.
„Wat makt ji mit de Kastanjen?“ fraagt en Fru an Tuun vun de Straat.
„Wi brukt en poor to’n Spelen un Basteln“, seggt de Kinner, „aver de mehrste bringt wi to’n Förster. Dat kriggt denn de Rehn un Hirschen in Winter as Foder.“
Wat is de Kastang-Boom glücklich, dat he mit sien Frücht annere ’ne Freud maken kann! Un he schüddel sien Äst, damit noch veel mehr rünnerfallen köönt!
De Kinner warrt öller, veel mit Spelen is do nich mehr. Aver dat Leven geiht wieder! An en Dag geiht de Jung mit en frömd Deern Hand in Hand dörch de Goorn, se sett sik op de Bank und de Kastang kunnt meist root warrn, as se so veel leef Wöör hört. Se weet genau Bescheed: de Jung hett sien Leefste funnen! Un denn duert dat ok nich lang, do kümmt de Deern mit en Jung an, de de Kastang ok noch nie sehn hett! Beide sett sik op de Bank, smusen un suustern sik söte Wöör to – ok de Deern hett ehr’n Leefsten funnen! So veel Leef is op de Welt, denkt uns Kastang.
Oh, wat freut se sik, dat se so an dat Leven deelnehmen kann! Of woll de anneren Boomkinner ut de Boomschool dat ok so schöön geiht? Wo se woll afblieven sünd?
Man, nix in’t Leven duert ewig. An en Dag in de hitte Sommer gifft dat en gresige Unwedder! De Luft is swatt, as wenn de Nacht al daagsöver kamen schall. Dat weiht so bannig, as de Boom dat noch nich belevt hett! De Storm böögt de Kastang und ehr Äst, dat sogor en afbrickt! Un bi dat Gewidder kaamt Blitze vun Heven – een na de anner! Een vun disse dulle Blitze sleit de Boom in Gruus un Muus un sett em in Brand! Do is nixnich to hölpen or redden – de Boom starvt.
Is dat nu dat Enn vun de Geschicht? Ne, ne! As de Kinner dunn all de Frücht opsammelt harrn, hebbt se een översehen. De hett sik in de Eer ingraavt un dat duert gor nich lang, do krüppt en niege Ries, en lüttjen Aflegger vun de Kastang ut de Eer.
Dat is ehr Kind un de Natur sorgt so dorför, dat de Kastangfamilie in de schööne Park vör de schööne Villa fürder leven kann. Un villicht spelen in de Tokunft ok wedder Kinner in de Goorn un de lütte Kastang freut sik so as ehr Mudder!
Manfred A. Sahm
