vun Manfred A. Sahm Dat is nu ok al en lang Tiet her, do levt in en lüttje Dörp in’t Süden vun Holsteen en Paster. He weer al lang schon dor in Amt un Wöörden un keeneen wüsst, wo lang he egentlich to dat Dörp höört hett. He weer nich groot, aver jümmers noch taach un rüstig. Man kunn seggen, up’n groffe Plock höört en groffe Kiel – un so verheel he sik ok; aver he weer ok jümmers graadut un wenn en Help bruukt, weer he de letzt, de se em nich geven wörr. So weer he in dat […]

För all Generationen vun Möllner Göörn is dat en Töver (Zauber-) woort. Un wenn du dien groten Kinner, de al lang nich mehr in Mölln wahnt, an´t Telefoon seggst: „Du, in de nächste Woch is Möllnschen Markt“ orrer – noch leger – „ik will graad na ´n Johrmarkt“, denn kriegt se en Lengen in de Stimm un sünd op Maal wedder lütt un wöllt mit. Man dar hett sik doch en ganzen Barg ännert. För mien Grootmudder weer bi ´n Möllschen Markt dat Best de grote Buurnball. Do kemen de Familien vun´t Land mit de Kutsch na Mölln, harren all […]

Is ja man blots goot, dat wi nich in Ingland levt. Worüm? Dat will ik di vertellen. Heff ik doch jetzt leest un ok höört, dat in Ingland en Preester bi en Wiehnachtsfier de lüttjen Gören – se weren so üm de fief Johren oolt – verklort, dat dat gor keen Wiehnachtsmann gifft! Un sowat jüst vör dat gröttste Fest vun de Christen in’t Johr. He vertell, dat de Wetenschop dat ok bewiesen kann. De Wiehnachtsmann mutt an Hilligavend 378 Millionen Gaven an 92 Millionen Familien utdelen. Dorför brukt he eenundörtig Stünnen un he fohrt mit sien Rendeerten dreedusend mol […]

En feine Aart, op dat Christkind to töven, heff ik fröher mal mit mien egen Kinner utprobeert. Bi en Spazeertour dörch dat „Hoge Holt“ hebbt wi enen feinen halvwussen Dannenboom funnen un em eerstmal düchtig bewunnert. Keen beten scheef weer he, alle Twiegen schöön graad utstreckt stünn he en beten af vun de annern Bööm an den Wegrand, rundüm leeg en gröne Grasteppich. Man, wat kunn de utputzt staatsch utsehn! Un weckereen sall em denn bewunnern? Un wokeen sall em utstaffeern, un womit? Un gau harrn wi enen Plaan maakt. Sünnavend vör den 1. Advent güng uns Spazeertour wedder to […]

De Buern in uns Land twüschen de Meren, twüschen de Noordsee op de ene Siet un de Oostsee op de annere, hebbt all sture Köpp, so seggt man. Annersiets sünd se swienplietsch, so as dat ok „buernslau“ nöömt ward. Un sünnerliche Dickköpp leevt tomehrst an de westliche Waterkant, to’n Bispeel in Dithmarschen. Wenn du de Geschicht glöven dörvts, is dat siet Johrhunnerten so. De Buern holt sik torüch, wat se nich wüllt, dat wüllt se nich und wat se nich kennt, dat freet se nich. Dat ist nu all en lang Tiet her, do schull dor en Iesenbahn buut warrn. […]

As Mudder is en ümmer froh, wenn de egen Kinner gesund op de Welt kaamt un se dat ümmer goot geiht. Man dat versteiht sik nich vun sülven. So heff ik mi de Autorin Erna Bombeck ganz nah föhlt, as ik ehren Text „En besünnere Mudder“ in en Tietschrift leest heff. Den Text heff ik in ´t Plattdüütsche överdragen: „De mehrsten Fruuns warrt Mudder dörch Tofall, welke friewillig, welke, wieldat se mütt, un en poor ut Gewohnheit. Dit Johr warrt 100 000 Fruuns Mudder vun en behinnertes Kind! Hebbt Se al mal doröver nadacht, op welke Oort un Wies de […]

Dor sünd se wedder, de söven Wochen ohne. Ohne wat kann sick jedeen sülvst utsöken. Dat sall je wat sien, wat so`n beten Herr över een worrn is. Villicht de Schokolad oder dat Kiekschapp oder maag sien de Computer. Wenn de för de Arbeit nutzt ward, let sick dat je nich ännern. Över wenn een denn ok noch soveel  friee Tied vör tobringt, denn is dat meist `n beten toveel.  Anfungen het dat je ganz anners. De Mann und de Kinner hebbt doran sedden und kunnen keen End bi finnen. „Kann doch nich angahn,  dat een sien  ganze Tied för […]

Dit Johr hett dat veel to lang duurt, bet de Wintertiet vörbi weer. Ümmer wedder Regen, Küll un Snee un en kunn nix in ´n Goorn anfangen! Man nu explodeert de Natuur un wi köönt gor nich so flink kieken, dat wi beleevt, woans de Knuppen vun Büsch un Bööm opplatzt un de Natuur gröön un bunt warrt. För mi hett dat Fröhjohr mit dree Planten to doon. An eersde Stell steiht de Slötelbloom. Fröher geev se dat in so vele Wischen, wo dat ganze Rebeet geel lüchen dee un wi as Kinner so vele plückt hebbt, dat wi de […]