vun Manfred A. Sahm Dat is nu ok al en lang Tiet her, do levt in en lüttje Dörp in’t Süden vun Holsteen en Paster. He weer al lang schon dor in Amt un Wöörden un keeneen wüsst, wo lang he egentlich to dat Dörp höört hett. He weer nich groot, aver jümmers noch taach un rüstig. Man kunn seggen, up’n groffe Plock höört en groffe Kiel – un so verheel he sik ok; aver he weer ok jümmers graadut un wenn en Help bruukt, weer he de letzt, de se em nich geven wörr. So weer he in dat […]

För all Generationen vun Möllner Göörn is dat en Töver (Zauber-) woort. Un wenn du dien groten Kinner, de al lang nich mehr in Mölln wahnt, an´t Telefoon seggst: „Du, in de nächste Woch is Möllnschen Markt“ orrer – noch leger – „ik will graad na ´n Johrmarkt“, denn kriegt se en Lengen in de Stimm un sünd op Maal wedder lütt un wöllt mit. Man dar hett sik doch en ganzen Barg ännert. För mien Grootmudder weer bi ´n Möllschen Markt dat Best de grote Buurnball. Do kemen de Familien vun´t Land mit de Kutsch na Mölln, harren all […]

Is ja man blots goot, dat wi nich in Ingland levt. Worüm? Dat will ik di vertellen. Heff ik doch jetzt leest un ok höört, dat in Ingland en Preester bi en Wiehnachtsfier de lüttjen Gören – se weren so üm de fief Johren oolt – verklort, dat dat gor keen Wiehnachtsmann gifft! Un sowat jüst vör dat gröttste Fest vun de Christen in’t Johr. He vertell, dat de Wetenschop dat ok bewiesen kann. De Wiehnachtsmann mutt an Hilligavend 378 Millionen Gaven an 92 Millionen Familien utdelen. Dorför brukt he eenundörtig Stünnen un he fohrt mit sien Rendeerten dreedusend mol […]

En feine Aart, op dat Christkind to töven, heff ik fröher mal mit mien egen Kinner utprobeert. Bi en Spazeertour dörch dat „Hoge Holt“ hebbt wi enen feinen halvwussen Dannenboom funnen un em eerstmal düchtig bewunnert. Keen beten scheef weer he, alle Twiegen schöön graad utstreckt stünn he en beten af vun de annern Bööm an den Wegrand, rundüm leeg en gröne Grasteppich. Man, wat kunn de utputzt staatsch utsehn! Un weckereen sall em denn bewunnern? Un wokeen sall em utstaffeern, un womit? Un gau harrn wi enen Plaan maakt. Sünnavend vör den 1. Advent güng uns Spazeertour wedder to […]

De Buern in uns Land twüschen de Meren, twüschen de Noordsee op de ene Siet un de Oostsee op de annere, hebbt all sture Köpp, so seggt man. Annersiets sünd se swienplietsch, so as dat ok „buernslau“ nöömt ward. Un sünnerliche Dickköpp leevt tomehrst an de westliche Waterkant, to’n Bispeel in Dithmarschen. Wenn du de Geschicht glöven dörvts, is dat siet Johrhunnerten so. De Buern holt sik torüch, wat se nich wüllt, dat wüllt se nich und wat se nich kennt, dat freet se nich. Dat ist nu all en lang Tiet her, do schull dor en Iesenbahn buut warrn. […]

As Mudder is en ümmer froh, wenn de egen Kinner gesund op de Welt kaamt un se dat ümmer goot geiht. Man dat versteiht sik nich vun sülven. So heff ik mi de Autorin Erna Bombeck ganz nah föhlt, as ik ehren Text „En besünnere Mudder“ in en Tietschrift leest heff. Den Text heff ik in ´t Plattdüütsche överdragen: „De mehrsten Fruuns warrt Mudder dörch Tofall, welke friewillig, welke, wieldat se mütt, un en poor ut Gewohnheit. Dit Johr warrt 100 000 Fruuns Mudder vun en behinnertes Kind! Hebbt Se al mal doröver nadacht, op welke Oort un Wies de […]

Dor sünd se wedder, de söven Wochen ohne. Ohne wat kann sick jedeen sülvst utsöken. Dat sall je wat sien, wat so`n beten Herr över een worrn is. Villicht de Schokolad oder dat Kiekschapp oder maag sien de Computer. Wenn de för de Arbeit nutzt ward, let sick dat je nich ännern. Över wenn een denn ok noch soveel  friee Tied vör tobringt, denn is dat meist `n beten toveel.  Anfungen het dat je ganz anners. De Mann und de Kinner hebbt doran sedden und kunnen keen End bi finnen. „Kann doch nich angahn,  dat een sien  ganze Tied för […]

Dit Johr hett dat veel to lang duurt, bet de Wintertiet vörbi weer. Ümmer wedder Regen, Küll un Snee un en kunn nix in ´n Goorn anfangen! Man nu explodeert de Natuur un wi köönt gor nich so flink kieken, dat wi beleevt, woans de Knuppen vun Büsch un Bööm opplatzt un de Natuur gröön un bunt warrt. För mi hett dat Fröhjohr mit dree Planten to doon. An eersde Stell steiht de Slötelbloom. Fröher geev se dat in so vele Wischen, wo dat ganze Rebeet geel lüchen dee un wi as Kinner so vele plückt hebbt, dat wi de […]

„Wo büst du?“ is jüst de Fraag, de in Düütschland an’n meisten stellt warrt. Dunnerwedder, dinkst du, wat ´n deepdinkern Volk! Dat is jo reinweg Existenzphilosophie: „Wo steihst du in’t Leven?“ Oder röppt dor een midden in de piekendüstere Nacht ´n vertwiefelt: „Wo büst du?“ Villicht speelt de Düütschen ok besünners intensiv un bit in’t hoge Öller „Blinne Koh“. Nee, „Wo büst du?“ is de Handy-Fraag Nr. 1. „Wo büst du graad?“ „Weet ok nich, allens gröön hier buten.“ „Aver du musst doch weten, wo du büst!“ Funklock. „Wat? Ik heff di nich verstahn. Segg doch wat, dammig nochmal.“ Wat […]

Dat is nu al en lang Tiet her – aver ik erinner mi noch akkerat do an – do kunnst du in uns Daagbläder vun en Begeevnis lesen, wat sik op uns Insel Sylt todregen harr. Op Düütschlands vörnehmste Eiland, wo en Millionär neven de anner wahnt, harr dat en ganz bööse Striet geven. De sik dor streden weren Lüüd, de ehr Naams in de Sellschop ok hüüt noch allerbest bekannt sünd. Vun gode Naverschop kannst du aver woll nich spreken, wenn se sik Wöör as „Nazi!“, „Mafia!“ un „Rasenmeiher-Brigade!“ an de Köpp smieten. Wat weer passeert? Een Keerl harr […]

Nu is dat wedder so wiet – Kirschentiet. Bi mi is dat benah de schönste Johrestiet. Dat ganze Johr heff ick dor all up tövt. As de Boom blühen dee, heff ick ümmerto de Ohren spitzt. Weer dor denn nu `n Brumseln in de Luft? Af un an künnst dat hörn. Un dat Ankieken von de Blütenpracht alleen weer ja all ´ne Oogenweid. Und wenn een baben ut Finster kieken dee, kunn he se ok flegen seihn, unse lütten Helper. Besünners de Plüschmoors würr gor nich mööd vun hier no dor to flegen. Gau weer de Blühtiet vörbi un denn […]

Ik bruuk wieder nix as mien Ruh. Ik heff ´n heel un deel sanftmödig Charakter, dor kannst jeedeen na fragen, de mit mi to doon hett. ´N Lamm is dor noch ´n Terrier gegen. Aver wenn se mi blöd kaamt, denn kann ik ok anners. De Navers to’n Bispeel. De stellt ehr Aschemmer in de Middagsstünn an de Straat, aver jümmers bloots denn, wenn ik mi eenmal to Middagstünn henleggen do, wat selten noog vörkümmt. Man wenn ik maal ligg, denn schuuvt se ok ehr Aschemmer an de Straat. Aver, höör to, se doot dat nich, wenn ik mi jüst […]

Egentlich is dat ja `ne feine Saak, wenn man so ene Telefonanlaag hett. Ik kann mi noch genau erinnern an Tieden, dor harrn wi bi uns in de Schanze gorkeen Telefon. Wenn du enen Arzt nödig harrst, denn musst du in seine Praxis gahn, orrer em dor seggen, dat he bi di tuhus brukt warrt. Hüttodags hett ja nu jeder tominst 1 Telefon. En int Fastnetz, un dorto hett jedeen Familienmitglied noch en handy orrer smartfon. In ene fröhere Utgaav vun WiB heff ik ja all mal bannig över de „Randerscheinungen“ vun de „Wischapparate“ schimpt. Vör en poor Daag wull […]

Mien Mann un ik hebbt Urlaub maakt. Is´n feinen Urlaub west. Bi söben Daag hebbt wi bloots anderthalv Daag Regenkledage anhat. Ik. Mien Mann harr man en halven Dag sien Regentüch an. He seggt, dor sweet he ümmer so in. Denn is he vun binnen un buten natt un nich blots vun buten. Un denn seggt he ok: „Ik bün doch keen Zuckerpopp!“  De annern Daag weer Sünnenschien. Un windig weer dat ook.  Wi hebbt Inselurlaub maakt, an de Oostsee, up de Insel Usedom. Mit Auto sünd wi hen fohrt, de Fohrrööd harn wi glieks in´t Gepäck. Up de Insel […]

De Harvst rönnt een meist üm, so gau löppt he weg. Weren nich güstern eerst de Blää noch root un geel un de Wind hett se vör sik her puust? Dat letzt Maal dat ik ut‘ Finster keken heff, stünn noch meist de Kroon vull Blää un vundaag langen man bloots noch kahle Äste as swatte Arms in’n waterigen Heven. Düssen Harvst heff ik verslapen, dücht mi, oder he hett wirklich Flunkens kregen un is wegsuust. De schöne, ruhige Tiet vun’n Wannel, de bunten Blää un de letzten Astern. Een kann den Winter al marken. Männichmol, wenn du fröh togang […]

In uns letzt Urlaub sünd wi mit en grootet Fährschipp vun’t Festland to en Eiland henfohrt. De Fohrt hett woll so an de tweeunhalf Stünnen duert, un wiel dat buten bannig windigweer, seten wi meist binnen. Du sittst so dor un kiekst di üm, kiekst na de Lüüd un wat soallens an Bord los is. Un as en Keerl , de neven mi seten harr, opstunn, lett he sien Dagblatt – ne, dat weer meistso en Magazin or Illustrierte – op de Stohl liggen un güng weg. Ik keek mi dat an un seeg: Dunnerslag, dat is en vun’t Utland, […]